Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf

Angela belde mij voor een sessie. Haar situatie was precies die van mij van twintig jaar geleden: 23 jaar oud, al jaren uitgeput door ME/CVS, allerlei vage lichamelijke klachten, ziek thuis en geen werk of studie. Ze was bij verschillende artsen geweest en liep bij een centrum dat was gespecialiseerd in vermoeidheidsklachten. Maar niets hielp. In het centrum zeiden de therapeuten dat Angela ‘ermee moest leren leven’.

Angela is een gevoelige, creatieve en zachtaardige vrouw. Toen ze voor het eerst bij mij kwam was ze niet goed geaard, zat ze niet goed in haar lichaam – ze vertelde me dat ze regelmatig tegen een deurpost aanliep omdat ze zich vaak niet bewust was van waar haar lichaam zich precies bevond – en was ze bedroefd over de uitzichtloosheid van haar situatie. Bovendien zat ze vol met verhalen: ‘vaste’ ideeën over hoe dingen zijn en wat er mogelijk is.

De eerste drie sessies besteedden we aan het opruimen van emotionele kwesties, het beter leren aarden, het vergroten van de hoeveelheid positieve energie in haar energieveld en het verschil leren tussen het ego en de Bron in haar. Na die drie sessies ging het een stuk beter met Angela. Ze voelde zich emotioneel sterker en kon fysiek wat meer. Wel zei ze dat ze zich de eerste paar dagen na een sessie goed voelde, maar dat het daarna geleidelijk minder werd. Dat deed een belletje bij mij rinkelen.

We deden nog twee sessies en ik kreeg het gevoel dat Angela niet verder kwam. Dit hing volgens mij samen met de terugval die Angela telkens een aantal dagen na een sessie ervoer. We bespraken waardoor dit zou kunnen komen. Het bleek dat Angela de verantwoordelijkheid om te genezen vooral bij mij – dus bij degene die haar begeleidde – legde. De sessies deed ze perfect en hadden effect, maar na de sessies deed ze zelf niets meer.

Ik legde Angela uit dat het voor haar na de sessies eigenlijk pas begint. Want, zo zei ik haar: ‘Neem je ook dan je gedachten waar? Voel je in het dagelijkse leven je emoties? Geloof je nog steeds dat je van de ziekte kunt genezen, ook als iemand anders zegt dat dat niet mogelijk is? Wat doe je als je een dag emotioneel slecht in je vel zit? Let je erop dat je goed geaard bent? Et cetera’. Tijdens de sessies had Angela dit alles geleerd. Het was nu belangrijk dat ze het werkelijk ging toepassen in haar leven.

Bij de volgende sessie was er wat veranderd bij Angela. In een week tijd had ze zelf aan de hand van mijn boek meerdere sessies van de Innerlijke Bevrijding gedaan. Haar energieveld was sterker geworden en ze was er nu zeker van dat ze beter kon worden. Haar vader had haar zelfs gezegd dat hij zich voor het eerst in jaren minder zorgen om haar maakte omdat ze vrolijker was dan ooit. Het was duidelijk dat het kwartje bij Angela was gevallen: zij is degene die het vermogen heeft om zichzelf te helen, maar ze moet het wel zelf doen.

Laatst sprak ik de moeder van Angela. Ik zei haar hoeveel bewondering ik voor Angela heb. Angela is zo toegewijd aan haar eigen genezing. Ze zit vaak alleen op haar kamer, doet sessies, mediteert en schrijft in haar dagboek. Ik weet uit eigen ervaring dat Angela door een eenzaam proces gaat. Maar wel een mooi proces. Want van alles wat ze nu leert, inziet en ervaart heeft ze de rest van haar leven profijt.

Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar ik ben ervan overtuigd dat Angela geneest. Ook weet ik zeker dat haar volgende droom waarheid wordt: schrijfster worden. Na de genezing van de ME/CVS zal die creatie voor haar een eitje zijn.